Voorbij teamcoaching

Over teamgericht werken, onderwijs en de kunst om te zien wat echt belangrijk is.

Vandaag zat ik bij een leerlingbespreking.

Tenminste, dat dacht ik.

Het schooljaar was al even op gang. De docenten aan tafel gaven allemaal les aan dezelfde klas.Toch kenden ze elkaar niet.

Ze groetten beleefd, alsof ze elkaar voor het eerst zagen. En ergens was dat ook zo.

Ik moest even slikken.

Dit was geen team.

Dit was een toevallig gezelschap van vakmensen, ieder druk met zijn eigen stukje werkelijkheid.

Op naar het sectie overleg. Daar voelen ze zich veilig.

Daar praten ze over methodes, toetsen, planningen. Over het vak. Over de basis op orde.

Niets mis mee.

Maar zelden valt daar het woord leerling.

Zelden gaat het over de mens voor wie we dit allemaal doen.

Ik keek rond en dacht: hier zit het probleem niet in de mensen, maar in de manier waarop we het werk hebben georganiseerd. We vragen van docenten dat ze samenwerken rond leerlingen, maar we geven ze daar geen structuur voor.

We zetten ze in secties, in afdelingen, in jaarlagen — allemaal bedoeld om “de zaken goed te regelen”.

En dat lukt: de planning klopt, de werkweken staan vast, de examens zijn voorbereid.

Maar ondertussen blijft de leerling een toevallige gedeelde factor, geen gezamenlijk doel.

De ironie is scherp: we hebben alles geregeld, behalve datgene waarvoor we het doen.

Wat ik leerde

Echte samenwerking vraagt meer dan overleg.

Het vraagt dat mensen elkaar kennen, zien, en samen verantwoordelijkheid dragen voor dezelfde leerling.

Dat gebeurt niet vanzelf — dat moet je organiseren.

Niet met nog een coachingssessie of een teamtraining, maar met een structuur die mensen dwingt samen te kijken naar wie ertoe doet.

Pas dan ontstaat een team.

Niet omdat iemand zegt dat het zo heet, maar omdat het zo voelt.

Alwin Wiersma